7 Kasım 2010 Pazar

mulholland drive'dan geriye kalanlar

sanırım nüfusun çoğunluğu için geçerlidir ve şöyledir:

1- izlerken düğüm düğüm olan nöronlar ve aksonlarını yıllardır çözme çabası (şahsen hala çözebilmiş değilim; beynimi çorbaya çevirdiydi de lynch efendi..iki gıdım aklımız vardı, sağolsun...),

2- gene yıllardır, bu şarkının, bu kadının yorumuyla ne kadar muhteşem olduğunu düşünmek..öyle ki, başka başka yorumlarını da dinledim (geneli "crying" şeklinde) ama ı-ıhh..hiçbiri bunun tırnağı olamaz, bu etkiyi yaratamaz..şarkının babası roy orbison'dan dinlerken mesela, gülesim geliyor niyeyse ismine inat; rebekah söylerken tüylerimden diken diken olmama rağmen..bir youtube yorumu işi özetlemiş: bu kadın bu şarkıyı söylemek için yaratılmış:

0 ayrı kafadan ses: